Í Bændablaðinu þann í dag 11. maí er grein eftir Arthur Bogason formann LS.
„Rætur íslensks sjávarútvegs liggja í smábátaútgerðinni. Þar liggur upphafið. Að auki liggja í smábátaútgerðinni menningarleg verðmæti sem ber að varðveita og hlúa að. Fjölmargrar sjávarbyggðir, hringinn í kringum landið, byggðust upp á útgerð lítilla báta og nýtingu nálægra fiskimiða.Hvaðan fengu stjórnvöld rétt til þess að afnema þessa tengingu? Frá almenningi?
„Í byrjun maímánaðar halda strandveiðimenn til hafs, vopnaðir handfærum, veigaminnsta veiðarfæri sem beitt er við Íslandsstrendur.
En það er ekki eins og þeir hafi frjálsar hendur. Mega róa fjóra daga í viku, verða að skila sér í höfn eigi síðar en 14 klukkustundum eftir að þeir lögðu frá, mega nota fjórar færavindur og að hámarki veiða 774 kg af óslægðum þorski í róðri.
„Samkvæmt vísindunum er hafsbotninn stærsta kolefnisforðabúr jarðar. Getur verið að botnrót auki losun koltvísýrings? Skýrslan í Nature áætlar að við hvert tonn af fiski sem veitt er í troll, losni að meðaltali 50 tonn af koltvísýringi, þrisvar sinnum meira en að meðaltali við aðrar veiðar.
„Niðurstaðan er afgerandi. 72,3% aðspurðra vilja veg þeirra mun meiri en nú er. Matvælaráðherra þarf því ekki lengur að velkjast í vafa um hlutina. Hún hefur yfirgnæfandi stuðning almennings þar við.
„Á aðalfundi Landssambands smábátaeigenda í október sl. kom Svandís Svavarsdóttir á seinni fundardeginum og hélt stutta tölu. Mér er sérstaklega minnisstætt þau orð sem hún lét falla að fundarmenn mættu kalla hana strandveiðiráðherra. Þessu vil ég trúa. Þegar stjórnvöld efndu til strandveiðikerfisins voru þau að bregðast við áliti Mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna.
